Levent Turhan Gümüş: Bu projenin içerisinde Yaşar Kemal’den Cemil Kavukçuya, Asa Lind'den Mustafa Delioğlu’na çok kıymetli yazar, çizer ve eserleri var. Kitap, Berkin’in ölümünden sonra tekrar kurgulanmak durumunda kaldı. Çocuklukla ilgili, çocukluk alanının büyükler tarafından, otoriter zihniyet tarafından işgali ile ilgili farkındalık yaratmak gibi bir dert de vardı açıkçası. Bu derdin güçlü bir şekilde ifade edilmesi önemliydi. İfade edenlerin niteliği bu anlamda önemliydi. Ama öbür taraftan da Berkin’in cenazesinde ortaya çıkmış olan bir görüntü var. O görüntü milyonlarca insan tarafından sahiplenen vicdanla, vicdanın kalkışmasıyla, vicdanın isyanıyla ya da ben buradayım demesiyle ilgili bir şeydir. Burada baştan beri Gezi direnişi sürecinde sahada olan, bir yıl boyunca park forumlarında, mahalle dayanışmalarında, Gezi Parkı’nın önünde her seferinde büyük bir şiddete maruz kalarak hayatı savunan, vicdanın örgülenmiş halini temsil eden kardeşlerimizin benim açımdan katılımı çok önemliydi. Şöyle görülür genellikle belirli bir kesim tarafından, bunlar aslında entelektüel birikimleri olmayan kişilerdir. Bu 68 kuşağı için bir dönem söylenmişti. Biz 78 kuşağı için daha fazla söylenmiştir. Sahadaydık hep, sokaktaydık. Sözden ziyade işle, pratikle ilgilendik. Belki de bu yüzden bizimle ilgili kaba slogandan başka, ajitasyondan başka şeylere aklı ermez ve birikimleri yoktur gibi bir izlenim oluştu. Öyle olmadığını, sahada birlikte iş yaptığımız insanların ciddi birikimlere sahip olduğunu biliyordum. Saha diyorum çünkü saha bizim için Gezi parkının kendisiydi, devamında da parklardı, mahallelerdi. İki ana büyük merkez oluştu Gezi parkından sonra; biri Yoğurtçu’ydu diğeri Abbasağa’ydı. Ben Yoğurtçu parkında, Kadıköy forumlarında karşılaştığım arkadaşlarla çok hoş şeyler yaşadım. Bizim açımızdan çok önemli bir deneyim, farklı demokrasi ve katılım süreçleri yaşandı ve farklı bir yoldaşlık hukukunun oluştuğu bir süreçti bu. Bu yoldaşlık hukuku içerisinde çok kıymetli, hayatı yeniden kurma eylemi içerisinde olan insanlar tanıdım. O arkadaşlarımızın katılımı, Yaşar Kemal’in Cemil Kavukçu’nun katılımı kadar kıymetliydi bizim için.

Levent Turhan Gümüş: Projeye başladığımızda Berkin uyuyordu ve biz ona bir umut kitabı yapmak istemiştik aslında. Füsun ile konuştuğumu hatırlıyorum. Ölümünden sonra bir burukluk yaşadık, yaşamadık değil.

Levent Turhan Gümüş: Vazgeçmeyi şahsen düşündüm ama baştan beri bu projenin olması gerektiğini düşünen arkadaşlarımız vardı. Ölmüş, öldürülmüş bir çocuktan ziyade öldürülmeye çalışılan bir çocukluktan bahsetmek lazım. Meseleyi bu şekilde ele alabilirsek eğer projeyi Berkin'in öldürülmesiyle sınırlı olmaktan çıkartıp daha geniş bir alana yayabilecektik. Öyle de yaptık. Bu çalışma sırasında çok sayıda insan vardı. Toplamda 40 kişi gözüküyor ama 50’nin üzerinde insanla görüştüğümü söyleyebilirim. Kimine bu yük ağır geldi, yeterince güçlü bir şekilde layıkıyla bu işin üstesinden gelemeyiz diye düşünenler oldu. Bu çekinceyle katılmayan yazarlar oldu. Programlarının yoğunluğu nedeniyle, zaman sorunu nedeniyle katılamayanlar da oldu ama en büyük desteği benim Gezi yoldaşı olarak tanımladığım insanlardan gördüm. Ne yapıp ettiler o yoğunlukları içinde, düşlediğim şekilde iyi metinlerle, iyi çizimlerle kolektif bir çalışmanın altına ellerini koydular, imzalarını attılar.

Levent Turhan Gümüş: Evet, bu kitap için seçildi. Biliyorsunuz Yaşar Kemal aslında, insanlığın büyük korkusunu anlatır, kendisinin de büyük korkusudur anlattığı, ben öyle okurum. Çocukluğunda yaşamış olduğu o korku bütün romanlarında izlenebilir; bu anlamda tek ve büyük bir hikâye anlatır. Oraya seçmiş olduğu öykü de bence çok anlamlı ve oturuyor. Cemil Kavukçu’nun da kendisinin seçtiği bir öyküydü. Finali beni müthiş etkiledi daha önce okumamıştım. Oyun çocuk ilişkisi üzerinden kurgulanan ve hayatın hiç de öyle oyun olmadığı, çocuklar için oyun olması gereken hayatı bizlerin daha sonra nasıl bir büyük kavgaya dönüştürdüğümüzü çok naif, örtük bir şekilde anlatan hikayesiydi. Füsun’un hikayesi de bir kırdan kente göç içerisinde, odağında Gezi Parkı'nın yer aldığı, direnişi çocuk gözüyle anlatan başarılı bir çalışmaydı. Dediğim gibi çok iyi çalışmalar geldi.

 Füsun Demirtaş: Levent ağabeyin önerisiyle katıldım.

Füsun Demirtaş: Evet, forumlarda tanıştık. Bizi aslında birleştiren bir çatı oldu Gezi. Birimler var, birimlerimizde de çok farklı yoldaşlık, arkadaşlıklarımız mevcut. Berkin’inin ölümünden sonra, "böyle bir proje var dahil olmak ister misin" dedi, Levent abi. Ben de Gezi’den beri hiçbir şey yazmıyordum. Öğretmenim, çocuklarla, hikâyelerle zaten ders yapıyorum. Benim için de değeri büyüktü böyle bir projenin içinde olmak. Çok fazla yoğunluklarımız vardı, forumlardan dayanışmalardan kaynaklı, gecemizi gündüzümüze kattığımız çalışmalarımız mevcuttu. Ama her koşulda bunu yazacağımı biliyordum ve hakikatten de okula gitmedim yazabilmek için. Anlatmak istediğim şey çocuk ve doğa ilişkisi. Çoğunlukla kullandığım temadır öykülerimde, umarım beğenilir.

Füsun Demirtaş: Projenin içerisine dahil olmanın en hoş tarafı Levent abinin söylediği gibi, Gezi sürecinden sonra bu işin içerisinde yer alan başka bir dünya isteyen insanlardı. Niye olmasın? Hepimizin düşüncesi çok değerli ve kıymetli. Farklı yerlerden, farklı şekilde, farklı yaşantılardan geliyoruz. Ortaklaştığımız şey Berkin’in durumu, Türkiye’ye ve dünyaya bıraktığı anlam, düşünce, evrensel boyut. Sadece Türkiye’den bakmamak gerekiyor. Yunanistan’da öldürülen Alexis neyse Berkin de o bizim için. Bu anlamda çok önemli bir çalışma bu kitap bence. Umarım kitabın devamı, çocuklarımız için yapabileceklerimiz üzerine olur. Umarım bir daha bu amaçla kitap yazmıyor oluruz.

Levent Turhan Gümüş: Başka kitaplar, projeler, böyle bir kolektif sahiplenmeyle, dayanışma içerisinde olacaksa neden olmasın?

Levent Turhan Gümüş: Eğer beni de sayarsak beş yazı iki de desen çalışması Kadıköy’den.  Can Mesut, Füsun Demirtaş, Emirhan Oğuz, Zeki Özkorkmaz, Zeycan Alkış, Levent Yılmaz. Ayrıca Kadıköy’den olmayıp da Gezi süreçlerinde bir şekilde yolumuzun keşiştiği, mahkeme önlerinde, Taksim’de, değişik protestolarda tanıştığımız arkadaşlarımız var. Mesela İzmir’den iki arkadaşımız, Kartal’dan bir arkadaşımız var. Toplamda Gezi sürecinde bir arada olduğumuz 10’a yakın arkadaşımız bu kitaba destek vermiş oldu. Ama bu şu anlama gelmiyor tabi;  diğer yazar, çizerler, ismi bilinen kimliği olan edebiyatçılar, onları gezi sürecinin dışındaki insanlar olarak görmüyoruz, biliyoruz ki onlar da ordaydılar. Bu kitapta yer alma nedenlerinden biri sadece iyi edebiyatçı, iyi yazar, çizer olmaları değildi. Gezi sürecinin ortaya koymuş olduğu sorunları kavramış, bu yönde kalbi atan ne kadar olabiliyorsa o kadar destek olmuş kişiler bu kitabın bileşenleri içinde yer aldılar diyebiliriz…

 Kitaba gecekondu ve atlet çizimiyle katkıda bulunan Kadıköylü çizer Levent Yılmaz ise neden böyle bir konu seçtiğini şöyle anlatıyor:Berkin benim için yarım kalmış çocukluk demek. Gecekondu hayatında da bu vardır, yarım kalmışlık, bitmemişlik. Gecekondu kendini durmadan yeniden üretir; oda odaya eklenir, tuğlalar açıkta kalır birkaç kış, sıva işi halledilir sonra başka bir eksik çıkar.. Emek yoğun bir süreçtir. Atletse emektir, ter, saflık ve uçuşan bir şeydir, tıpkı çocukluk gibi. Bir çocuk en çok atletiyle şirindir. Gecekondular da öyle değil midir, şirin mi şirindir, sevimlidir. Yalnızdırlar ama yanyanalıklarıyla dayanışma içerikli bir kentsel bütünlük de taşırlar. Büyük talan projeleri karşısında onları tekil çözümlerden koruyan, birbirine bağlayan şey kendi çocukluklarıdır. Adı Berkin olur, Ceylan olur, yukarılarda bir yerlerde, uçuşan bir atlet, lekesiz beyazlığıyla onları birbirine bağlar, birleştirir.