Müzik ‘otizm' tanımaz
Otizm Günü’nün mucize hikayesi; konservatuarda müzik eğitimi gören ve onlarca enstrüman çalabilen Rabia Aytek…
Gökçe UYGUN
Bu seneki 2 Nisan Dünya Otizm Farkındalık Günü’nde sizlerle ‘umutlu bir otizm’ hikâyesi paylaşıyoruz. Eğitim, ilgi, sevgi ile otistik bireylerin de yaşıtları gibi olabileceğine bir örnek; Rabia Aytek...
Aslında bu hikâyenin iki kahramanı var; Rabia ve annesi Canan Dolunay Aytek. Canan hanımın anlatımıyla trajik ve bir o kadar da umut dolu bir öykü bu. 17 yaşından beri kanserle mücadele eden Canan hanımın ailesinde hastalıklar hiç eksik olmuyor; “Bundan 10 yıl kadar önce, Rabia’nın en ağır dönemlerinde ben ameliyatlar geçirdim, babamı kanserden kaybettim, eşim dört defa beyin ameliyatı oldu, annem kansere yakalandı…”
İki yaşına dek “normal” bir çocuk olan Rabia, bu yaştan sonra birden sessizliğe gömülüyor. Hırçın davranışlar sergiliyor, hiç konuşmuyor, gülmüyor. Ardında, uzun yıllar süren bir süreç başlıyor; doktorlar, psikologlar, terapiler, rehabilitasyon merkezleri… O günlerde Canan hanımın diğer kızı da lösemi oluyor. Daha önce bir doktor tarafından yanlış teşhis konularak “Altı aylık ömrü kaldı” denilen Rabia’nın otizmli olduğu 10 yaşında iken anlaşılıyor. Peki anne Canan hanım ne hissediyor, ne yapıyor?: “Otizmle yüzleştim. Çocuğu engelli oldu diye travma yaşayan kimi aileler gibi çocuğumu doktorlara, rehabilitasyonlara, kurslara bırakıp, sorumluluktan kaçmadım. Çok çalışkan bir anneydim. Gözümü bir an bile Rabia’nın üstünden ayırmadım. Her gün sözlükten kelime ezberlettim, dergiler, kitaplar okudum ona, parklara götürüp doğayı tanıttım. Konuşturmaya ve sosyal hayata adapte etmeye çalıştım hep.”
MAKİNENEDEKİ MÜZİK!
Rabia’nın müziğe olan ilgisi ise çalışır haldeki çamaşır makinesini izlerken, yerde iki yana sallanması ile keşfediliyor. Canan hanım kızının yanına bir metronom koyuyor ve Rabia’nın hiç ritim kaçırmadan sallandığını fark ediyor. Bunun üzerine Rabia’ya bir gitar alınıyor. İlk zamanlarda notaları basmakta zorlanan Rabia, sonra en zor şarkıları bile çalar hale geliyor. Bir süre gitar kursuna gidiyor, ardından da keman ve şan ve piyano dersleri alıyor. Rabia, son beş yıldır da Kadıköy’deki İstanbul Üniversitesi Devlet Konservatuvarı’nda yarı zamanlı öğrenci olarak müzik eğitimi alıyor.
“RABİA EĞİTİMCİ OLSUN”
Burslu eğitim gördüğü Mimar Sinan Güzel Sanatlar Anadolu Lisesi’nden mezun olan Rabia, geçimiz günlerde girdiği YGS sınavında barajı geçti. Aslında güzel sanatlar lisesi mezunu bir öğrenci olarak üniversitelerin güzel sanatlar fakülteleri seçmelerine katılabilmesi için bu sınava girmeye ihtiyacı yoktu. Peki, neden girdi? Yanıtı anne Canan Aytek veriyor: “Örnek olsun diye soktum sınava. Diğer otizmlilere ‘Rabia başardı siz de yaparsınız’ diye. Şimdi özel yetenek sınavlarına hazırlanıyor. Rabia’nın devlet üniversitesine giren ilk otizmli olmasını istiyoruz. Devlet üniversiteleri kapılarını otizmlilere açmalı. Kızımı eğitimci olarak yetiştirmek istiyorum. Bir otizmli olarak üniversiteden mezun olsun, başka engelli çocukları yetiştirsin…”
“AİLELER TEMBEL OLMASIN”
Canan Aytek’in otizmli çocuğu olan ailelere bir de mesajı var; “Pes etmesinler, tembel olmasınlar. Çocuklarıyla ilgilensinler, kurslara yazdırsınlar. Eğitimden vazgeçmesinler, çocuklarının sınırlarını zorlasınlar…”
Aslında bu hikâyenin iki kahramanı var; Rabia ve annesi Canan Dolunay Aytek. Canan hanımın anlatımıyla trajik ve bir o kadar da umut dolu bir öykü bu. 17 yaşından beri kanserle mücadele eden Canan hanımın ailesinde hastalıklar hiç eksik olmuyor; “Bundan 10 yıl kadar önce, Rabia’nın en ağır dönemlerinde ben ameliyatlar geçirdim, babamı kanserden kaybettim, eşim dört defa beyin ameliyatı oldu, annem kansere yakalandı…”
İki yaşına dek “normal” bir çocuk olan Rabia, bu yaştan sonra birden sessizliğe gömülüyor. Hırçın davranışlar sergiliyor, hiç konuşmuyor, gülmüyor. Ardında, uzun yıllar süren bir süreç başlıyor; doktorlar, psikologlar, terapiler, rehabilitasyon merkezleri… O günlerde Canan hanımın diğer kızı da lösemi oluyor. Daha önce bir doktor tarafından yanlış teşhis konularak “Altı aylık ömrü kaldı” denilen Rabia’nın otizmli olduğu 10 yaşında iken anlaşılıyor. Peki anne Canan hanım ne hissediyor, ne yapıyor?: “Otizmle yüzleştim. Çocuğu engelli oldu diye travma yaşayan kimi aileler gibi çocuğumu doktorlara, rehabilitasyonlara, kurslara bırakıp, sorumluluktan kaçmadım. Çok çalışkan bir anneydim. Gözümü bir an bile Rabia’nın üstünden ayırmadım. Her gün sözlükten kelime ezberlettim, dergiler, kitaplar okudum ona, parklara götürüp doğayı tanıttım. Konuşturmaya ve sosyal hayata adapte etmeye çalıştım hep.”
MAKİNENEDEKİ MÜZİK!
Rabia’nın müziğe olan ilgisi ise çalışır haldeki çamaşır makinesini izlerken, yerde iki yana sallanması ile keşfediliyor. Canan hanım kızının yanına bir metronom koyuyor ve Rabia’nın hiç ritim kaçırmadan sallandığını fark ediyor. Bunun üzerine Rabia’ya bir gitar alınıyor. İlk zamanlarda notaları basmakta zorlanan Rabia, sonra en zor şarkıları bile çalar hale geliyor. Bir süre gitar kursuna gidiyor, ardından da keman ve şan ve piyano dersleri alıyor. Rabia, son beş yıldır da Kadıköy’deki İstanbul Üniversitesi Devlet Konservatuvarı’nda yarı zamanlı öğrenci olarak müzik eğitimi alıyor.
“RABİA EĞİTİMCİ OLSUN”
Burslu eğitim gördüğü Mimar Sinan Güzel Sanatlar Anadolu Lisesi’nden mezun olan Rabia, geçimiz günlerde girdiği YGS sınavında barajı geçti. Aslında güzel sanatlar lisesi mezunu bir öğrenci olarak üniversitelerin güzel sanatlar fakülteleri seçmelerine katılabilmesi için bu sınava girmeye ihtiyacı yoktu. Peki, neden girdi? Yanıtı anne Canan Aytek veriyor: “Örnek olsun diye soktum sınava. Diğer otizmlilere ‘Rabia başardı siz de yaparsınız’ diye. Şimdi özel yetenek sınavlarına hazırlanıyor. Rabia’nın devlet üniversitesine giren ilk otizmli olmasını istiyoruz. Devlet üniversiteleri kapılarını otizmlilere açmalı. Kızımı eğitimci olarak yetiştirmek istiyorum. Bir otizmli olarak üniversiteden mezun olsun, başka engelli çocukları yetiştirsin…”
“AİLELER TEMBEL OLMASIN”
Canan Aytek’in otizmli çocuğu olan ailelere bir de mesajı var; “Pes etmesinler, tembel olmasınlar. Çocuklarıyla ilgilensinler, kurslara yazdırsınlar. Eğitimden vazgeçmesinler, çocuklarının sınırlarını zorlasınlar…”
“MÜZİK ÖĞRETMENİ OLACAĞIM”
“20 yaşındayım, 20 enstrüman çalabiliyorum. Enstrüman çalmayı ve müziği çok seviyorum. Yetenek sınavları için çalışıyorum. Üniversiteye gideceğim. Müzik öğretmeni olup kendim gibi öğrencileri yetiştirmek istiyorum. Pendik’teki bir anaokulunda iki otizmli kardeşime piyano dersi vermiştim. Müziği, seven ve yetenekli olan tüm engelli arkadaşlarıma tavsiye ederim. Herkes benim gibi olabilir ama çok çalışmaları lazım.”
OTİZMLİ ÇOCUKLARDAN ÖZEL SERGİ
Türkiye Yardım Sevenler Derneği Kağıthane Şubesi, Otizm haftası nedeniyle Kadıköy Belediyesi Caddebostan Kültür Merkezi’nde çok özel bir sergi açıyor. 2 Nisan’da açılacak sergide Erzincan Özel Hayat Verim Özel Eğitim ve Rehabilitasyon Merkezi’ndeki çocukların resimleri sanatseverlerle buluşacak. Açılışını, Prof. Dr. Devrim Erbil'in yapacağı sergiye, bu özel çocukların yeteneklerini görmek isteyen herkes davetli!