Kadıköy İstanbul’un en keyifli, en merakla gelinen ve gezilen, her türlü ihtiyaca cevap veren ilçesi… Kadıköy’ün çarşısında dolaşmak ayrı bir heyecan ve enerji veriyor insana. Adeta eskinin Beyoğlu’su. Sokak aralarında gezinmek ayrı bir keyif. Her gün yeni bir şeyler keşfediyorsunuz.

Eski  Rum evleri şimdilerde her yaştaki insanların keyifle oturduğu, sohbetlerin koyulaştığı  cafeler, restaurantlar olarak hizmet veriyor. Esnaf lokantaları, sanat evleri, her yere birden girmek yaşamak istiyor insanın canı. Gezinirken  acıktığımı hissettim ve gene bir sokak arasında arı gibi işleyen, ev yemeklerinin  sunulduğu bir yere attım kendimi; Kadıköy Sofrası’na…
40 bilemedin 50 kişilik küçük bir lokanta. Bembeyaz  masa örtüleri. Kapının önüne de iki üç masa koymuşlar, bu kapı önü masaları yazın daha da çoğalır gibime geldi. Karlı kış günlerinden sonra, nerdeyse bahar gibi günler yaşadığımızdan insanlar dışarıdaki masalara rağbet etmişler. Lokantanın önündeki asma sokağın tavanını sarmış karşı binaya uzanmış adeta tünel oluşturmuş. Yazın yapraklandığında bu sokağın keyfini çıkarmak lazım.

İçeri girince yemek tezgâhının önünde bakakaldım. 20 çeşit zeytinyağlı, iki çeşit çorba ve en az 10 çeşit sıcak yemek… Ayrıca güveçte kuru fasulye ve nohut. 5 çeşit tatlı ve ara lezzetler. Sanki yemek pazarı gibi… Tepsiyi alıyorsunuz kendiniz beğendiğinizi seçiyorsunuz. Anne tadında iki kadın, başında boneleri önlükleriyle beğendiğiniz yemekleri tabaklarınıza koyuyorlar. 8 yıldır hizmet veren Kadıköy Sofrası’nın sahibi Necmiye Erdoğmuş ile konuşuyoruz. Dikkatimi çeken bir şey oldu, personel ve yemeğe gelen herkes ona “Anne” diye hitabediyor. İlk sorum da bu oldu. Neden böyle hitap ediyorlar size dedim. Söze başlıyor Necmiye Anne: “Ben 60 yaşındayım. 33 yıldır Kadıköy’ün esnafıyım. 28 yıl Kadıköy’ün semt pazarlarında derme çatma yerlerde pazarcılara yemek yaptım. 3 çocuğumu tezgâhların arasında büyüttüm. Uykuları gelince tezgâhların altına kartondan yatak yapar orada uyuturdum. Yemeklerim o kadar beğeniliyordu ki alışverişe gelen hanımlar da ayaküstü yemeklerinden yemeyi adet edinmişlerdi. Geçimimi böyle sağladım yıllarca, çocuklarımı okuttum evlendirdim. Pazarcılar baştan karşı çıkmışlardı istememişlerdi beni. Çocuklar küçüktü tabii. Yaramazlık yapıyorlardı. Fakat sonradan hepsi yardımcı oldular. Zamanla hepsinin Necmiye annesi oldum.”